Cochem (DE)

Historia bunkra Bundesbanku w Cochem

W latach 1964-1988 bunkier był wykorzystywany przez Bundesbank do przechowywania serii zastępczej BBk II. Wykorzystanie to zostało porzucone w 1988 roku, a wszystkie przechowywane pieniądze, które nigdy nie były potrzebne, zostały zniszczone. Następnie bunkier stał pusty. W 1994 r. Cochemer Volksbank kupił bunkier i ustawił w jednej z jego części schowki do przechowywania pieniędzy swoich klientów. W 2014 r. przedsiębiorcza para z sąsiedniej wioski kupiła obiekt i po gruntownej renowacji przekształciła go w muzeum. Dwa domy maskujące (używane do celów szkoleniowych dla pracowników Bundesbanku do 1993 r.) zostały przekształcone w hotel, przy jednoczesnym zachowaniu zabytkowej fasady. Wystrój wnętrz nawiązuje do lat sześćdziesiątych z miłością do detali. W piwnicy hotelu znajduje się wejście do kompleksu bunkrów, który jest obecnie zamknięty dla gości.

Architektura Bundesbank Bunker Cochem

W ciągu 2 lat budowy bunkra w latach 1962-1964 firma Hochtief AG zużyła ok. 3000 m³ betonu. Obiekt został wbudowany w skałę około 30 metrów pod ziemią.
Do bunkra o betonowych ścianach o grubości dochodzącej miejscami do czterech metrów prowadziły różne wejścia:

• w piwnicy budynku mieszkalnego przy Brauseleystrasse 7,
• za budynkami mieszkalnymi (dostęp od ulicy „Am Wald“),
• Wyjście awaryjne w konstrukcji chłodzącej do osuszania powietrza
• Wyjście awaryjne w strukturze wentylacyjnej

Na stumetrowym korytarzu z piwnicy budynku mieszkalnego w kierunku głównej galerii (było to również miejsce zakwaterowania 90 cywilów), po lewej stronie znajduje się wyjście prowadzące do jednego z dwóch bezpiecznych obszarów. Skrytki siatkowe zainstalowano w pomieszczeniu o powierzchni 140 metrów kwadratowych, zabezpieczonym stalowymi drzwiami z zamkiem szyfrowym o grubości ok. 50 cm i wadze kilku ton. Drugi, jeszcze dłuższy sejf znajduje się na końcu 100-metrowego korytarza, również po lewej stronie. Klatka schodowa prowadzi do pomieszczeń mieszkalnych i roboczych na piętrze. Znajdowały się tu pomieszczenia zaopatrzeniowe i rekreacyjne oraz pomieszczenie radiowe. Do pomieszczenia radiowego przylega tzw. wieża chłodnicza wraz z otaczającą ją klatką schodową. Ten 14-metrowy szyb z betonową obudową o grubości ponad 2 metrów służył niegdyś do zasilania placu budowy i jako wyjście awaryjne.

Koncepcja bezpieczeństwa systemu skarbcowego obejmowała czujniki wibracyjne przymocowane do ścian w krótkich odstępach czasu, które następnie aktywowały system alarmowy. Od 2011 roku obiekt znajduje się na liście zabytków i jest uznawany za zabytek kultury w Nadrenii-Palatynacie.